70

"Ladies and gentlemen please welcome the poet laureate of rock 'n' roll. The voice of the promise of the 60's counterculture. The guy who forced folk into bed with rock. Who donned makeup in the 70's and disappeared into a haze of substance abuse. Who emerged to find Jesus. Who was written off as a has-been by the end of the 80's, and who suddenly shifted gears releasing some of the strongest music of his career beginning in the late 90's."

Zo gaat de introductie, tenminste, zo was het de laatste keer nog dat ik hem zag. Vroeger was hij korter, de introductie dan. Toen schalde er ook nog eerst  muziek van Aaron Copeland door de zaal, Hoedown. Maar die cd zal misschien ergens achtergelaten zijn.

Er niks over schrijven zou suf zijn, hoewel het ook weer wat overdreven voelt om juist vandaag wel wat te schrijven. Alsof zo'n dag een aanleiding is. Ik ken de man niet eens. Maar, niks zeggen is eigenlijk ook weer zo gedwongen.

Het is geen vrolijk lied, allesbehalve. Het is nog niet donker, maar het schiet wel op. Niet dat het droevig is, meer berustend. Zo zong hij het ook, trekkend aan de lettergrepen, woorden die buigen, rollend in zijn mond.  De zaal, een betonnen bak, werd klein. Echt, tenminste, zo beleefde ik het. Er was geen ander geluid meer, geen gepraat of geroezemoes. De zaal werd een kamer, een huiskamer misschien wel. Haartjes in je nek die overeind gaan staan.
Nee, echt uitleggen kun je het niet. Maar als ik naar de opname luister die er bestaat lijkt het, lijkt het, alsof ik niet de enige ben. Tijdens de regels "I know it looks like I’m moving, but I’m standing still. Every nerve in my body is so vacant and numb" is het gespannen stil. Onder "I can’t even remember what it was I came here to get away from", lijkt het alsof het publiek weer bij komt. Als de regel, bijna bijtend, klaar is wordt er luid geklapt.
Dan is het moment voorbij, de muziek rommelt naar een eind. En klaar.

Vandaag wordt de man zeventig. Er zal her en der misschien een regel of wat over verschijnen. Die zullen dan waarschijnlijk gaan over zijn belang in de jaren zestig, of over zijn ongenaakbaarheid, de literaire kwaliteiten van zijn zinnen, de Nobelprijs die hij nog niet kreeg. Er zal ook wel weer staan dat hij tegenwoordig rottig zingt, en dat het vroeger allemaal beter was.

Maar dat zijn natuurlijk eigenlijk allemaal bijzaken.

"Ladies and gentlemen - Columbia recording artist Bob Dylan!".

Bob Dylan - Not Dark Yet (Live in Rotterdam 27 september 2000) by roio