Ja, in Langedijk lenen we nu ook games uit

Het ging er een beetje tussendoor. Maar zo gaat het met de meeste dingen hier in de bibliotheek Langedijk.
Het stond ook nergens als voornemen in een werkplan of een beleidsnota.
Er is op een hoog niveau over gediscussieerd, weloverwogen argumenten vlogen heen en weer.
"Ja maar er vroeg laatst nog iemand naar".
"Naar een verkooppunt voor weed is vast ook wel vraag en dat gaan we toch ook niet doen?".

Moesten we niet echt onderzoeken hoe groot de vraag was? Was er wel een heuse doelgroep? Moest er geen marketing op worden losgelaten zeg maar.
Nee, toch maar niet.

Het was dus nog een heel geworstel.
En toen waren ze er opeens.
Games.

Een paar zinnen op de website. Lo-fi filmpje erbij. Klaar.
Vorige week donderdag gingen de spelletjes de uitleen in.
Er werd nog net niet om gevochten.

Eens kijken waar we hierna erg professioneel onderbouwd en volledig doordacht mee aan de slag kunnen gaan.

Koude regen tegen

7 harsh realities in Social Media

View more presentations from Bart De Waele.

Harsh, volgens het woordenboek betekent het "bars, hard, wreed".
Maar zelf vind ik dat je harsh eigenlijk niet moet vertalen. Het woord heeft iets in zich van fietsen met harde, koude regen tegen in een verlaten polderlandschap.

"7 harsh realities in social media" gaat over koude regen tegen.

De presentatie mist een opleukende doordreinende deun en een "het antwoord op alles is tot ons gekomen" boodschap zoals "Social Media Revolution 2 (refresh)". Dat wel.
Maar soms is koude regen tegen erg verfrissend.

In een andere supermarkt

Eergisteren zag ik J. in de supermarkt. Zelfde stad, andere supermarkt.

Ik ken J. al jaren. Al is "kennen" eigenlijk een misplaatst woord. Ik heb met haar op de middelbare school gezeten. Misschien zelfs in dezelfde klas. Dat weet ik niet zeker. De tijd van "Het was niet dat we niet wilden leren. Maar het kwam er gewoon niet van" is nogal wazig. Op school spraken we waarschijnlijk soms een woord met elkaar. Meer dan soms kan het niet geweest zijn. Ze hoorde bij een andere "groep", "zij" spraken nauwelijks met "ons". En andersom deden "we" dat ook niet.

Na de middelbare school werd ik jeugdbibliothecaris.
J. werd junk.
Zo doen we allemaal wat.

Veel mensen uit die tijd heb ik daarna nooit meer gezien. Maar J kom ik, soms met tussenpozen van weken of maanden al bijna 30 jaar tegen.
Vaak ziet ze er dan erg slecht uit. Of nog beroerder. Soms heeft ze ruzie. Met iemand van haar "groep".
Wanneer ik voorbij loop, en ze ziet me, dan is het even of ze uit haar rol stapt. Ze lacht, of doet haar best dat te doen. Ze zwaait een beetje en vraagt hoe het gaat.
Dat deed ze gister ook, in de supermarkt. Ik zeg dan altijd dat het goed gaat. En lach er ook maar bij.

En dan ben ik al voorbij, of gaat zij verder met ruzie maken.
Aan vragen hoe het met haar gaat ben ik in al die jaren nog niet toegekomen.

Met Steye in een blokhut

Neem één of twee Nederlandse muzikanten, stuur die naar een oord ver weg en koppel ze daar aan wat lokale muzikanten. Sluit ze op in bijvoorbeeld een blokhut en met een beetje geluk krijg je ...

In A Cabin With is een project van Maarten Besseling dat al sinds 2006 aan de gang is. Ergens vaag ver weg had ik er wel eens van gehoord, of misschien had ik me voorgenomen er ooit meer van te horen. Maar tot deze week was dat er niet echt van gekomen.

Nu kan ik hier het hele verhaal van In A Cabin With een beetje gaan zitten te herkauwen. Maar dat zou onzin zijn. Veel leuker is het om gewoon even in die website te duiken. Filmpjes, verhalen, foto's en (spanningsopbouw) alle muziek die tijdens het project ontstond is er  zomaar te downloaden.

Gratis.
(dus waar wacht je op!)
Als je het heel mooi vindt kun je er een cd van kopen. Maar dat hoeft niet.

Het leukste liedje, al heb ik ze nog lang niet allemaal beluisterd, lijkt me "Wonderful" van Steye & The Ottowanians.
Ik had het nooit eerder gehoord, maar dat zegt niks. Wie weet was het al een wereldhit.
Als dat nog niet gebeurd is dan zou dit vrolijk huppelende lied toch minstens een zomers verkoopsucces moeten kunnen worden. Ook al is het filmpje dan opgenomen in de sneeuw.

(een interactieve, 360 graden draaibare versie van de clip staat hier)

Toevallige foto's

Heeft YeahYeahYeahYeahYeah zin? Is het handig om een website te maken met 5 maal het woord yeah achter elkaar in de titel? Wie gaat hier naar kijken? Wie maakt er nu een foto met een mobiel om die foto vervolgens naar een website te sturen waar helemaal geen begeleidende tekst staat?

Vragen, vragen. Maar geen antwoorden.

Yeah (en dan nog 4 keer) is een rare website. Er staan foto's op, alleen maar foto's. Foto's die mensen er heen sturen. Jij en ik kunnen er ook een foto heen sturen.
Via yeah@yeahyeahyeahyeahyeah.com
Iedereen kan er een foto heen sturen. En mocht iemand dan op het juiste moment de website bezoeken dan ziet hij of zij die foto. En anders niet. Dan staat er een andere foto. Ook weer zomaar een foto.

Is er een doel?
Is het vaag?
Is het kunst?
Is er behoefte aan duiding?

Onverwacht

Meestal staat er hier een muziekje, op vrijdag. Vandaag kon ik echt niet kiezen.
Maar terwijl ik niet kon kiezen kwam ik dit stukje tv tegen.

Beter dan een liedje. Zeker deze week.

Een Tamagotchi, maar dan anders

IJzingwekkende ringtones, luid en langdurig bellende mensen, spelletjes met geluidseffecten, metalig klinkende muziekjes.
Een beetje moderne mobiel kan een hoop herrie veroorzaken.

Kan het nog erger?
Ja hoor, dat kan.

Mij doet onderstaand appje nogal denken aan de roemruchte en veel gevreesde Tamagotchi.

Op mijn, alweer gedateerde mobiel, is het appje niet te vinden. Dat is misschien maar beter ook. Ik kan nog geen vis in leven houden.

Durex Baby from Peter Ammentorp Lund on Vimeo.

Clapton en Winwood in Arhem (revisited)

Nee, muzikaal relevant kon je het nauwelijks noemen, het optreden van Eric Clapton en Steve Winwood afgelopen zaterdag in het Gelredome in Arnhem. Ze deden wat ze, tot nu toe afzonderlijk, al jaren doen. Oude liedjes nog een keer spelen.
Maar dat deden ze wel erg fijn. Dat wel.
Men kwam op, Clapton wuifde nog wat halfhartig naar het publiek en daarna deden ze waar ze goed in zijn. Knutselen met gitaar en loeien met een orgel. Aan de zaal werd verder geen aandacht geschonken. Maar daar kan ik zelf nooit zo mee zitten. Je komt voor de muziek. Niet voor sullige toespraakjes.
En die muziek klonk prima. Niet relevant, ouwe mannen meuk misschien, maar ach, Rammstein of Green Day op Pinkpop, hoe relevant was dat eigenlijk?

Voor de rest was het allemaal wat minder. Het was jaren terug dat ik in een stadion was geweest. En na de baggerbak die het Gelredome is zal het wel weer jaren duren voor ik weer op zo'n plek kom.
Hoe ongezellig kan een zaal zijn? Heel.

Misschien lag het ook wat aan delen van het publiek. Naast me stond een uit steen gebeeldhouwde vijftiger die de hele avond met zijn armen over elkaar stond. Zijn enige beweegmoment kwam toen hij bier ging halen voor zijn vrienden. Tenminste, ik denk dat het zijn vrienden waren. Ze spraken niet met elkaar. Dat kon ook lastig, één van de mannen stond de hele tijd met zijn vingers in zijn oren. Maar niemand haalt zomaar voor zes vreemden lauw verdund bier.
Aan mijn andere kant stond een al even stilstaande meneer. Zijn enige bewegingen waren het aanreiken en het terugpakken van het fototoestel van zijn vrouw. Ik denk tenminste dat het zijn vrouw was. Ze stond niet met haar vingers in de oren maar toch spraken ze geen woord.

Nog nooit heb ik trouwens zoveel mobieltjes bij elkaar gezien. Het was soms lastig de artiesten op het podium waar te nemen door het woud van omhoog gestoken Nokia's en iPhone's heen.
Wat me later het idee gaf om eens te gaan kijken of je zo'n avond zou kunnen reconstrueren met behulp van naar YouTube geuploade filmpjes.

En dat kan dus. Alle liedjes zijn wel door iemand gefilmd. Alle liedjes, op één na.

Bijzonder. Zo'n avond kun je weer helemaal herbeleven en als het moet aan elkaar plakken. Gefilmd vanuit allerlei hoeken. En ook gaten denk ik.
Want het Gelredome, nee, een leuke zaal is het niet.





















(Midland Maniac, dat lied heeft niemand opgenomen)