En de mannen in oranje pakken doen The Hustle

Ik wilde best bloggen deze week.

Bijvoorbeeld over Wim Keizer die nog steeds op antwoord wacht. En over hoe idioot dat eigenlijk is in een branche die voor een fors deel over informatieverstrekking gaat. Of zou moeten gaan.

Maar het kwam er niet van. Zieke medewerker, langslopende ambtenaren, iets met glasvezel, overlegje hier en dan natuurlijk ook een overlegje daar.

Maar vandaag is het vrijdag en omdat de majesteit vandaag niet jarig is is het een vrije vrijdag.
Er ontgaan me wel meer dingen.

Een passend muziekje. Go now van de Moody Blues leek me wel wat. Al was het maar omdat al die jaarlijks opduikende artikelen over Willem die straks koning wordt maar nu nog even niet me echt heel erg gaan vervelen.

Maar zoals wel vaker werd het een ander liedje. Of clipje.
Ik moest er eerst even om grinniken. Maar later toch ook weer helemaal niet.
Huppelend retro-deuntje. En de mannen dansen The Hustle in oranje pakken.
Vandaar dus maar.

Afreageermuziekje

Er is natuurlijk een overvloed aan liedjes. En mijn van nature al heen en weer stuiterende hersenen maken het ook niet makkelijker. Het kiezen.

Doe ik Jim Hall, die zo mooi verstild haast bijna verdween in het Bimhuis, afgelopen woensdag? Wordt het dat vrolijke wat nikserige liedje van Sister Sledge dat laatst voorbij kwam op Radio 6?
En Stevie Wonder, wiens komst het verstandige van de aankoop van een 3 dagen kaart voor het NSJF nog eens onderstreepte, kan ook nog. Stockhausen en Xenakis die moeten ook nog steeds.

Maar het was een rare week. Afreageren dus maar.

De UB Gent, een boekentoren die muziek maakt

We hebben het natuurlijk allemaal totaal geheel en volledig de hele dag druk, druk, druk.
Maar stel dat je even een paar minuten zomaar achter je pc zit. En er staat geen mailprogramma open, of iets met een spreadsheet.

Je zou dan even naar de site van de UB Gent kunnen gaan. Of, preciezer, naar de pagina die laat horen wat de klanten lenen.

Als begeleidende tekst staat daar:
The Ghent University Book Tower is 20 stories tall. Every floor contains thousands of books which can be requested by our patrons. We can map every book request to one note (floor level), and multiple book requests in a time interval to a chord. To find out how this composition would sound like, we use André Michelle's famous ToneMatrix. Please follow the following steps to play an auto-generated composition of current book requests. Feedback: libservice@ugent.be
Copy the text below and right-click paste in the matrix to musicalize our current library checkouts:

Als je de getallen kopieert en in de matrix plakt (en even, of iets langer geduld hebt) hoor je het resultaat. De volgende keer dat je de pagina bezoekt zijn natuurlijk de geleende boeken anders en daardoor ook de muziek.

Nee, het gaat de wereld niet veranderen. Maar het is wel heel erg machtig mooi gevonden.

ps Voor wie altijd al Kraftwerk, Underworld of The Prodigy wilde spelen is klikken op de link Audiotool links van de matrix de moeite waard. Het kost een paar uur maar dan heb je ook wat.

Bloemen, heel veel bloemen

Fotograferen in het pre-digitale tijdperk, dat was pas spannend. Hoeveel foto's konden er op een rolletje? 20, 32? Zoiets.
Op het knopje drukken en dan weken niets. En als de foto's ontwikkeld waren  was er altijd dat moment van spanning. Waren ze gelukt?
Van minstens drie was het vervolgens onduidelijk waarom ze gemaakt waren of wat er precies te zien was. En altijd werd die ene foto van die oudheidkundige bijzonderheid wat bedorven omdat er toch plotseling iemand het beeld was ingewandeld.

Nu is dat anders. Een fototoestel heeft net zoveel geheugen als mijn oude pc. En je kunt je dan ook helemaal suf klikken.
Wat we gister dan ook maar deden. Het was mooi weer en waarom zou je de bollenvelden eigenlijk niet op de foto zetten?

"Oh sjips!" (met niet-bibliotheek gerelateerde poll)

Afgelopen week hoorde ik het weer eens. Een volwassene zei "Chips!",  of "Sjips!", dat kan ook.
Maar hoe je het verder ook spelt, het  woord werd gebruikt als vervanger voor "shit".
Er zijn tijden  geweest dat ik dat woord, "sjips" heel vaak hoorde, dat kwam door een verder best  aardige collega. De laatste tijd is het wat minder, met dat woord dan.
Toch hebben mijn hersenen nog steeds dezelfde reactie op "chips", of  "sjips". Loeihard hoor ik dan toch echt "SHIT" door de ruimte galmen.

Waarom  gebruiken mensen zo'n tofuachtig vervangwoord als "chips"? Is er iemand  die denkt dat je dan heus "sjips" hoort in plaats van "shit"? En dat dan verder niet opvalt? Waarom zegt men niet "Waterpomptang!"?

Maar misschien ben ik wel de enige hoor, die dat hoort. Vandaar dus even, na het  liedje, het is tenslotte wel vrijdag  een niet-representatieve enquette.

Over de muur

De fotograaf drukte precies op tijd af. De rechtervoet lijkt het prikkeldraad te gebruiken om nog wat meer vaart te maken. Armen wijd. Misschien lijkt het zelfs of de man het geweer van zich af gaat gooien. De blik is strak, helemaal bezig met de sprong.

Conrad Schumann was een  vopo, een Oost-Duitse grenswacht bij de muur in Berlijn die op de dag dat de foto gemaakt werd, 15 augustus 1961, uit nog niet meer dan wat rollen prikkeldraad bestond. Het was de eerste werkdag van Schumann.
De fotograaf, Peter Leibing vertelde later dat hij wel een uur vanuit het westen naar Schumann had staan kijken toen die wat afwezig stond te roken, leunend tegen de muur van een huis in dat wat plots onbereikbaar Oost-Berlijn was geworden. Vanuit het westen werd er naar Schumann geroepen "Kom dan! Kom hierheen!". Een tijdlang. Plots begon Schumann te hollen en sprong tot ieders verbazing het westen in.
Zomaar, zonder dat hij er eigenlijk van te voren over had nagedacht vertelde hij later.

De foto en het verhaal van Schumann staan in "The Berlin Wall" een boek van Frederick Taylor dat ik kocht, wat weken terug in Berlijn. Nu het boek uit is weet ik veel meer dan ik ooit dacht te weten over die muur (hier een erg mooie duitse website, deels in 3d), en de politieke geschiedenis er omheen. Maar het meest is het verhaal van grenswacht Schumann me bijgebleven.

Schumann trouwde in het westen en werkte er jarenlang in een autofabriek. Na de val van de muur ging hij terug naar zijn geboortedorp in het voormalige Oost-Duitsland. Waar hij hoopte de draad weer op te pikken. Maar bijna iedereen liet hem daar links liggen. Want ook na het verdwijnen van de DDR bleef Schumann in de ogen van zijn oude vrienden een verrader, iemand die er vandoor was gegaan. Ook al hadden de meeste van zijn vrienden hem wel achterna willen hollen.
Schumann verhing zich in 1989. In zijn geboortedorp.

You can't go home again. Maar dat is weer een ander boek.

Hoe klinkt een website?

Een  website, nog niet eens zo vreselijk lang geleden was het al genoeg  wanneer je er één had. Hoe het ding er verder uitzag, dat kwam later nog  wel eens.

Nu er zo'n beetje evenveel websites zijn als zandkorrels op het strand wordt er over alles aan, in of op een site  nagedacht. En het wordt gemeten. Zelfs de plekken waar de ogen van een  bezoeker het langst naar kijken worden in kaart gebracht.

Maar  je kunt je na al dat meten natuurlijk nog meer afvragen.

Bijvoorbeeld hoe een website klinkt.

Codeorgan. Je blijft je toch verbazen op  het internet. Bij Codeorgan kun je de url van een webpagina in een regel  plakken en vervolgens (je moet wel even geduld hebben) hoor je hoe die  pagina klinkt. Hoe dat gaat leggen de makers van de site ook uit. Een hoop gedoe met letters tellen, even en oneven nummers, dat soort dingen.
Dat zal allemaal wel. Ik ga gewoon even wat pagina's door het kantoor laten galmen..

Wat je allemaal kunt doen als je stopt met bloggen

De leesachterstand wegwerken, of daar aan ieder geval aan beginnen.

Een beetje knutselen.

Weer eens wat leren.

Naar de Soil & Pimp Sessions gaan kijken. En er een stukje van opnemen op de telefoon. Ja, het ziet er belabberd uit. Maar het was erg moeilijk stil te blijven staan bij de Japanse mannen.

Dat kun je allemaal doen. En het is nog leuk ook.

Ik had het even helemaal gehad met het geblog.
Misschien kwam het door een gebrek aan inspiratie. Of door de erg lang aanhoudende iPad hype die, maar dan ga ik waarschijnlijk weer kort door een bocht, een beetje op een cargo cultus begint te lijken.

Maar helemaal nooit meer een stukje tikken. Dat is dan toch ook wel weer heel erg nooit. Dus misschien zijn de bovengenoemde bezigheden te combineren. Ik ga het maar eens proberen.

The Ex en Herman Brood (of andersom)

Het aardigste van YouTube is natuurlijk dat iedereen er iets aan toe kan voegen. Met nauwelijks waarneembare moeite. En Windows Movie Maker. Muziekje. Plaatje erbij. Samenvoegen (dan loopt mijn pc altijd even vast). Klaar.

Je hoeft er niet over te bloggen. Je hoeft het niet te twitteren. Er is altijd wel iemand die zo'n filmpje vindt. Dat verbaast me elke keer. Het zijn er misschien geen duizenden maar dat mag de pret niet drukken.

Met Herman Brood heb (of had) ik niets. Dat opgeleukte geflirt met het junkenbestaan, die zichzelf herhalende schilderijen.
Maar een tijdje terug kwam er op mijn favoriete en eigenlijk ook mijn enige downloadsite een opname van een sessie van The Ex voorbij waarop Brood ook een paar liedjes zong. Een rare combinatie. Het bandje van "Disturbing Domestic Peace" met meneer Brood.

Liedje uit de sessie converteren, plaatje van Brood uit hetzelfde jaar erbij zoeken. Klaar. Het is natuurlijk geen kunst. Maar zo staat er weer iets op het internet dat er daarvoor niet stond.

Er kan altijd meer bij.