zondag 30 juni 2013

Patti Smith trekt aan een gitaarsnaar

foto van @VivianGundlach
"I'm scary when i am like that". Ze lachte erbij. Maar ze had wel gelijk.

Patti Smith speelde afgelopen week in Paradiso. En omdat ze op het niet bestaande lijstje "artiesten die je eens zou kunnen gaan zien als ze toch in de buurt zijn" stond, was ik er ook. Al begreep ik zeker het eerste gedeelte van het concert eigenlijk helemaal niet waarom ik er was.

Misschien ben ik te oud, of iets te cynisch maar ik krijg vlug jeuk van mensen die vanuit de warme veiligheid van een concertzaal in een stabiel land liedjes op gaan dragen aan demonstranten in Turkije en Brazilië. En we moesten ook iets met een pure witte berg, misschien zat die in onszelf dat kan. En voorzichtig zijn met de natuur. De druk op mobieltjes kijkende, meer dan redelijk goed geklede medebezoekers vonden dat ook. Ze juichten in ieder geval hard.

Misschien was dat, in het begin ook wel een beetje het probleem. Dat iedereen van te voren had afgesproken dat het goed zou zijn. Terwijl het er, in mijn ogen dan, toch erg naar uitzag dat mevrouw Smith tijdens elk lied mevrouw Smith aan het spelen was.

Een echt moment kwam toen ze het voorleeszingen van een tekst onderbrak om een druk foto's makende meneer of mevrouw helemaal vooraan uit te schelden. Dat deed ze mooi. En toen ze het deed was ze denk ik ook even helemaal zichzelf, en vrij scary.

Net toen weggaan een serieuze optie werd zong ze "Dancing Barefoot". Een lied dat ik mee kan zingen hoewel ik geen idee heb waar het over gaat. "Oh god, i fell for you" zong ze. En ergens tijdens die regel klikte het optreden op z'n plek. Misschien kwam het door hoe ze keek. Geen idee. Maar even stond er iemand die zich realiseerde dat voor iemand vallen ook een soort angstige berusting kan zijn.

Daarna was het een fijn optreden, energie, lawaai, mevrouw Smith vergat regelmatig haar tekst en de ruziënde mannen, die achter me tegen elkaar stonden te bekken over dat "als je het geluid hier niet goed vindt dan ga je toch fijn boven staan, of achteraan ..." waren ook al amusant.

Rock 'n Roll Nigger, het laatste nummer stampte al een tijd flink en fijn hard. Toen het bijna af was trok ze één voor één de snaren van haar gitaar. Bij de laatste riep ze "Amsterdam, this note is for you!". Ze trok aan de snaar, die niet kapot ging. En ze trok nog een keer, en nog een keer. En daarna nog een keer.
Snaren kunnen beschamend hardnekkig vast zitten. Toen ze het eindelijk voor elkaar had gekregen keek ze de zaal in en lachte haast verontschuldigend.

Zo'n avond was het een beetje.






1 opmerking:

Anoniem zei

Alleen al het gruwelijk hard pratende publiek in Paradiso maken optredens van iconen als Patti een horreur. Jouw recensie lezend ben ik blij dat ik er niet was.