Certificering

Ik kwam laatst het filmpje nog tegen. Van lang geleden, begin 2010 staat erbij. Het is een langzaam filmpje, dat ook. En we waren er nog met elf.
Elf!

Het is nu zeven jaar en wat bezuinigingsrondes later. In plaats van met elf zijn we in de Bibliotheek Langedijk nu al een tijdje met z'n zessen. En met zo'n 85 vrijwilligers. De oppervlakte van de bibliotheek is gehalveerd en ik zit nog even in een anti-kraakkantoor.

In 2010 waren we met z'n elven fors zenuwachtig voor het hele certificeringsgebeuren. Bergen papier met procedures, zo herinner ik het me. En enorme opluchting toen het bordje kwam.
De ronde daarna ging volgens mij wel. Het bordje mocht blijven hangen.

Maar dit jaar. Met 3,67 fte, die 85 vrijwilligers en al de dingen die we doen, vooral doen. Hoe gaat dat beoordeeld worden? Met al die normen die er zijn. Ik heb er misschien niet letterlijk van wakker gelegen, maar figuurlijk bijna wel.

Niet dat ik denk dat we het hier niet goed doen hoor. Welnee. Zolang meneer de Jong nog elke dag op zijn fiets mer een extra wiel, ook met tegenwind naar de bibliotheek komt om hier de krant te lezen, zolang Nabil uit Aleppo blij vertelt over hoe de vrijwilligers van hier hem hebben geholpen met het vinden van een stageplaats. Ach, zelf kent u ook zulke voorbeelden

Je kunt een hoop van certificering vinden. Dat doe ik tenminste wel. Maar als je al die overdenkingen weghakt blijft over dat het toch wel een puntje is, een soort van stempeltje van goedkeuring. En wie wil er nu geen stempeltje in zijn schrift?

(spaningsopbouwend tromgeroffel)

Het certificeringsbordje mag weer vier jaar blijven hangen.
Ja, daar worden we hier vrij blij en vrolijk van. Ingehouden natuurlijk, het is hier wel Noord-Holland.

De Bibliotheek Langedijk is een pieperdepiep kleine bibliotheek. Dat weet ik. Maar er gebeurt hier een barre hoop. En dat doen we natuurlijk niet voor het certificeringsstempeltje. Maar het is mooi dat er ondanks al het gedoe dat er hier was nog steeds een bibliotheek staat, waar dingen gebeuren die van waarde zijn voor de inwoners. En dat we dat schijnbaar doen op een goede manier, met een stempeltje van bekijkers van buiten.

Het filmpje uit 2010 sloot af met een dank aan.
Dat rijtje is korter geworden.
Met dank aan: Karen, Tereza, Karin, Conny en Marianne. En met heel veel dank aan 85 vrijwilligers. Want zonder hen zou deze bibliotheek er niet meer zijn. En al helemaal niet met een stempeltje.

Er komt geen nieuw filmpje.
Maar deze geeft de sfeer na het openen van de certificeringsenvelop ook goed weer.

Silvio kan niet zingen

Hoewel ik deze mannen nooit eerder zag herkende ik ze wel. Van jaren terug, toen de Leukste Vrouw ter Wereld en ik eens naar Eric Clapton gingen kijken. Grote, bonkig buikende mannen, met houthakkershemden. Al mochten ze die misschien van hun vrouwen niet meer in het echt aantrekken.

'Die gaan duwen', sprak ik licht somber wordend.

Steve van Zandt is een bezig mens. Hij speelt in de band van Bruce Springsteen, zingt met enorme tussenpozen soms als Little Steven zijn eigen liedjes, speelt in Lillyhammer en ooit was hij Silvio Dante in The Sopranos. 

In de chaotische klomp mensen die stonden te wachten voor de grote zaal van TivoliVredenburg werden veel herinneringen opgehaald aan Bruce Springsteen concerten en eerdere optredens van Little Steven & The Discipels of Soul. Ik hoorde iemand 'Ja, maar vijfentwintig jaar geleden ...' zeggen. Niemand had het over Silvio. Terwijl wij kwamen om eens respectvol te kunnen zwaaien naar Silvio. Silvio met zijn gebeitelde haar, z'n succesvolle imitaties uit gangsterfilms, zijn bijna terloopse gebrom als iemand twijfelde, de blik vol ingehouden luie agressie, zijn loyaliteit tot bijna het einde toe.

En toen de deuren opengingen gingen de bonkige mannen duwen. Duwen als pubers die een dag op Ariana Grande of een ander kindsterretje hebben staan wachten. Eenmaal binnen verdwenen ze echter meteen naar de stoeltjes op de tribune en wandelen de Leukste Vrouw ter Wereld en ik rustigjes naar de rand van het podium. 

Waar we lang stonden. 

En toen nog een tijdje omdat er iemand flauwviel.

Met je houthakkershemd.

De grote zaal in TivoliVredenburg is geen pretje. In het midden kun je staan maar rondom zijn er stoelen achter een soort borstwering die vrij hoog omhoog lopen. Achter de borstwering zie je alleen hoofden. Het ziet er wat betreft sfeer een beetje uit als de Anatomische les van Rembrandt.

De band was fijn, dat moetgezegd. Een rijtje blazers die doeltreffend soul en blues lijntjes speelden. Een drietal jolige achtergrondzangeressen. Een luid plonkende bassist. De drummer drumde en een aandoenlijk glimlachende oudere meneer met wonderlijk grijs engelenhaar speelde orgel. Het klonk fijn, vakkundig goed. Alleen ....

Kijk, ik weet ook eigenlijk niet meer waarom wij dachten dat het nu precies zo'n goed idee was om helemaal door de plensbuien naar Utrecht te rijden, als we niet stilstonden in de file tenminste, om naar iemand te gaan luisteren die het soort muziek maakt waar we hier thuis echt never nooit niet echt niet, nee ben je gek zeg naar luisteren. We kenden daardoor geen enkel lied. En ook al leken redelijk wat liedjes op elkaar, we kwamen er niet in. Het bleef bij plaatjes kijken, En het plaatje zag er best leuk uit. Maar er was één nadeel.

Silvio kan niet zingen. 

Niet echt tenminste. Hij wil wel, en je hoort ook wel dat z'n hart op de goede plek zit. Maar, nou ja, hij heeft gewoon een beetje dun geluid. En ik weet ook wel dat het een held is enzo. Maar niet echt kunnen zingen, en dan ook nog liedjes die op elkaar gaan lijken, in een genre .... Nou ja, het zag er allemaal reuze rock & roll uit maar het deed ons echt totaal niks. 

Op driekwart van het optreden deden we wat we eigenlijk maar hoogst zelden doen. We keken elkaar aan, knikten, zwaaiden nog één keer naar Silvio, lieten hem daarna Little Steven zijn en gingen de zaal uit.

Vlak voor de parkeergarage stond een vrouw de daklozenkrant te verkopen. Voor haar zat een een grote witte, vervaarlijke hond. Aan zijn ogen zag je echter meteen dat dat ook maar een ingestudeerde act was. We spraken met de mevrouw, de hond bleek kunstjes te kunnen en hij liet zich blijmoedig en uitzinnig aanhalen.

In de auto terug, nog steeds in de regen spraken we nog lange tijd over de hond.